Czerń, biel i złoto – najszlachetniejsze z barw znalazły się w jednej z najnowszych kolekcji płyt Grupy Tubądzin, która zachwyca subtelnym blaskiem. Sophi Oro to historia o przecinaniu się ścieżek designu i mody, czyli idealnej synergii estetyki oraz kreatywności.

Sophi Oro to kolekcja, która ma w sobie dużo z klasyki, ale zdecydowane złocenia przybliżają ją do stylu glamour oraz nowoczesnego spojrzenia na wnętrza. Piękne dekory przyciągają wzrok i sprawiają, że aranżacja nabiera niekonwencjonalnego charakteru.

W kolekcji Sophi Oro projektanci postawili na zjawiskową fuzję trzech barw. Głęboka czerń przeplata się ze złotymi akcentami oraz czystą bielą. Tworzą one prawdziwe designerskie dzieło inspirowane… modą. W Sophi Oro ta inspiracja nabiera nowego znaczenia.

Dekory z kolekcji przypominają aplikacje naszywane czy wytłaczane na tkaninach. Wzory zachwycają niezwykłą dbałością o detale. Każdy z nich przywodzi na myśl odmienne skojarzenia, zaś wspólnie mają szansę wykreować nieoczywistą przestrzeń pełną artystycznego zacięcia. Sama struktura płytek również jest wyjątkowa. Delikatne wypukłości zapewniają efekt trójwymiarowej przestrzenności.

Źródłu: Tubądzin.

Dzięki reputacji podążającej za ich jakością, trwałością i minimalistycznym szykiem, skandynawskie wzornictwo zyskało wielu zwolenników na całym świecie. Krzesło Wishbone Hansa J. Wegnera, regał String Nilsa Strinninga, lampa Grasshopper Grety Magnusson, czy FlowerPot Vernera Pantona – to doskonale znane klasyki, które mimo wielu pojawiających się trendów, wciąż trwają i nic nie jest w stanie ich zdetronizować. Szwedzi, Duńczycy i Finowie już w latach trzydziestych XX w. zaczęli tworzyć dzieła nowatorskie na tyle, że do dziś dzień nie przestają być wzorem do naśladowania dla kolejnych pokoleń projektantów. Dowodem na to są także meble Bruno Mathssona – fotel Jetson, Karin, Pernilla 69 czy krzesło Sama Larssona z 1974 roku – nadal produkowane i niezmiennie budzące zachwyt.

Spis treści:
Meble Mathssona
Historia we współczesnej odsłonie

Inwestycja w klasyki skandynawskiego designu ma kilka niepodważalnych zalet. Decydując się na wprowadzenie ich do wnętrz, można mieć pewność obcowania z solidnym i przemyślanym rzemiosłem, które wytrzyma próbę czasu i przetrwa pokolenia. To nie tylko meble, bo świat dawno temu zwrócił uwagę na charakterystyczne elementy, takie jak słynne wzory fińskich maków Marimekko, które weszły do zbiorowej świadomości, rozgaszczając się wiele lat temu na sukienkach Jacqueline Kennedy.

Meble Mathssona

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom nabywców i ich apetytowi na atrakcyjne walory rękodzieła, Agnieszka Bujak sprowadziła do Polski najciekawsze projekty Bruno Mathssona, jednego z najbardziej cenionych i wpływowych szwedzkich projektantów mebli XX wieku. Tworzone przez skandynawską firmę Duxiana unikatowe egzemplarze lub małe serie, powstają w zaciszu warsztatu rodzinnej manufaktury, z troską o jakość i trwałość. Niektóre z nich są jak bezcenne dzieła sztuki.

Bruno Mathsson, którego dzieła znajdziemy w krakowskim showroomie Duxiana, stworzył nowoczesne jak na tamte czasy meble, określające w latach 60. ambicje epoki. Przyjaciele profesora Mathssona mawiali, że miał obsesję na punkcie sztuki „wygodnego wylegiwania”. Zafascynowany możliwościami, jakie odnalazł w rozwijaniu formy przy użyciu nowych technologii, architekt zainspirował się ruchem funkcjonalistycznym. W latach 20. i 30. głęboko pochłonęły go własne studia. Zagłębiając się w literaturę o projektowaniu, pożyczoną od kuratora Röhsska Konstslöjdsmuseet w Göteborgu, wyrósł na jednego z najsłynniejszych interpretatorów idei funkcjonalistycznej szkoły. Zmiękczał ostre linie architektury, dodając projektowanym obiektom ciepła i osobowości.

Ponad trzy dekady po śmierci Mathssona wciąż podziwiamy jego obiekty, a dzięki Agnieszce Bujak i marce Duxiana, możemy je wreszcie zobaczyć w Polsce. Szwedzka firma nie ustaje w propagowaniu łączenia dawnego ze współczesnym, zwłaszcza że odbiorcy chętnie sięgają po wypróbowane wzorce. Mimo upływu lat te projekty wciąż mają się dobrze i wciąż znajdują nabywców.

Historia we współczesnej odsłonie

W 1968 Duxiana wprowadziła na rynek jeden z wielkich klasyków naszych czasów. Fotel Jetson, został zainspirowany rodzącą się wówczas erą kosmiczną. Podobnie jak wiele innych dzieł Mathssona, opiera się o design łączący funkcjonalność i wygodę. Kusi rzeźbiarskim kształtem, niesamowitym kunsztem wykonania i dbałością o szczegóły, takie jak chociażby funkcja pamięci ustawienia fotela, która pozwala zawsze na powrót mebla do tego samego położenia. Kolejne projekty Mathssona dla Duxiany, takie jak kolekcja foteli z podnóżkami Karin, czy Pernilla 69, są dziś tak samo aktualne, jak kilkadziesiąt lat temu, znajdując zastosowanie w wielu realizacjach premium.

„Najciekawsze i najlepiej starzejące się wnętrza to te, których nie da się w łatwy sposób zaszufladkować. Umieszczenie w projekcie klasyków XX wieku wzmacnia eklektyczny charakter i efekt różnorodności, które sprawiają, że wnętrze staje się ponadczasowe. To też odpowiedzialność – rzeczy, które już przetrwały próbę czasu, będą z całą pewnością cieszyły nowego właściciela przez następne długie lata i nie wylądują na śmietniku, kiedy moda na nie przeminie” – mówi Rafał Otłog, Partner w pracowni Boris Kudlička with Partners.

Krakowski showroom Duxiana, to dla jednych sklep – ikona, dla innych źródło pierwotnego szwedzkiego stylu, sprzed ery gigantów meblowych. Meble z jednej strony nawiązują do klasycznych wzorów, a z drugiej otwierają się na nowe wpływy. Wciąż jednak są produkowane w Szwecji, w większości powstając w tych samych manufakturach, w których produkowano je w latach 60. zeszłego stulecia.

Źródło: Duxiana.

Architektura na Podlasiu zachwyca nie tylko charakterystycznymi rzeźbionymi w drewnie zdobieniami, które przybija się do naroży budynków. Domy tworzą tu harmonijne kompozycje, nadające tej części Polski niepowtarzalny, sielski styl. Dla mieszkańców pokazywanego dziś mieszkania, kraina ta kojarzy się z domem rodzinnym, życiem w duchu slow i naturalną przyrodą. Stylizowane mieszkanie dla trzech osób – rodziców i dorastającej córki, znajduje się jednak w Warszawie, na terenie zrewitalizowanej zabytkowej fabryki na Białołęce. Projekt wnętrz to dzieło architekta Jacka Tryca, powstałe we współpracy z Angeliką Kłos.

84-metrowe mieszkanie zachwyca prostotą i jest dalekie od schematów. Projekt Jacka Tryca wpisuje się w coraz modniejszy nurt łączenia starych tradycji ze zdobyczami współczesności, trend, z którym mamy do czynienia obserwując sztukę użytkową, grafikę czy architekturę. Od samego początku współpraca pomiędzy inwestorami i architektem układała się bez zarzutów, opierając się na zaufaniu i zrozumieniu potrzeb mieszkańców. Wspólnie szukano środków wyrazu, które mogłyby jak najpełniej oddać klimat Podlasia. Inwestorzy pochodzą ze wschodniej Polski, a Jacek Tryc spędzał tam w dzieciństwie wakacje i do tej pory chętnie powraca w tamte strony. Przy tworzeniu koncepcji wnętrz zdecydował się na styl starej drewnianej architektury, stojącej w naturalnym krajobrazie. Architekt dobrze zapamiętał rozlewiska Narwi i bogato rzeźbione szczyty drewnianych domów, które stały się inspiracją dla ozdobnej ściany w kuchni. Przestrzeń narwiańskich łąk przełożyła się na prostotę rozwiązań architektonicznych, które stanowią tło dla drewna, będącego przewodnim tematem wnętrz. Zastosowane materiały pięknie współpracują z bujną zielenią za oknami.

Przestrzeń składa się z pokoju dziennego z kuchnią, gabinetu, hallu, sypialni, pokoju dziecka i łazienki. Kuchnię połączono dla wygody z jadalnią i salonem. Uwagę przyciąga zjawiskowy pas nad blatem roboczym. Powtarzający się motyw kwadratów przykuwa wzrok, przełamując jasne płaszczyzny zabudowy. Czekoladowobrązowy drewniany stół zestawiono ze współczesnymi czarnymi krzesłami. Wszystkie stare meble należały już wcześniej do inwestorów – zostały odnowione i użyte w aranżacji, znakomicie wpisując się w klimat bardziej nowoczesnych elementów wystroju. Przez całe mieszkanie przewija się motyw drewna z rozbiórki, mającego wartość tyleż sentymentalną, co i estetyczną. Rysunek słojów i nierówności powierzchni wnoszą do tych przestrzeni rys niedoskonałości.

We wnętrzach dominuje neutralna, rozbielona kolorystyka, więc wzrok natychmiast kieruje się ku elementom z ciemnego drewna. Meble do zabudowy wykonano na zamówienie, z wykorzystaniem belek ze starych stodół. O jakości wykorzystanych produktów, świadczą stojący za nimi producenci. Oświetlenie pochodzi z firm Foscarini i Sternlight. Szary narożnik marki Sits świetnie komponuje się z przestrzenią dzienną i kuchnią. Drzwi wewnętrzne i drzwi do szafy w gabinecie wykonał Raumplus, a ceramika sanitarna i armatury to doskonale znana marka Hushlab.

Nowoczesna architektura, osadzona w trendach, ale w sposób nienachalny, spotyka się tu z organicznymi, ekologicznymi materiałami. Dzięki starannie przemyślanym zabiegom aranżacyjnym powrót do domu jest dla właścicieli ucieczką od miejskiego pędu i szumu informacyjnego.

Źródło: Jacek Tryc.

Wnętrza tego przestronnego domu, zlokalizowanego w jednej z podkrakowskich miejscowości, zaprojektowała Małgorzata Staniek, właścicielka pracowni Marbou. Zgrabne połączenie starego z nowym tworzy w tym miejscu ponadczasową przestrzeń, która przetrwa sezonowe mody. Wnętrza są eleganckie, ale jednocześnie bardzo przyjazne mieszkańcom, a ustawiony na środku pokoju dziennego fortepian wprowadza do uporządkowanego pokoju dziennego artystyczny klimat i luz. Kiedy rodzina zbiera się przy kolacji, słychać czasem piękno klasycznej muzyki, dźwięków sączącego się legato i staccato, dzięki którym żyje się tu piękniej i pełniej.

Spis treści:
Muzyczny salon
Przestronna kuchnia z odważnym akcentem

Muzyczny salon

Salon w pokazywanej dziś podkrakowskiej rezydencji utrzymano w stonowanej kolorystyce szarości, którą ożywiają mocniejsze akcenty granatu i różu. Odpoczywając w tej części domu można napawać się pięknym widokiem na Kraków, miasto, które skradło serce właścicieli i projektantki. Figurą kompozycyjną strefy dziennej jest duża, bardzo komfortowa, a zarazem lekka optycznie sofa modułowa. Zastosowanie granatowej kolorystyki ożywia przestrzeń, dodając jej sekretnego powabu, klasy i elegancji. Sofie towarzyszą wykonane z drewna dębowego stoliki skandynawskiej marki MUUTO. Całość kompozycji dopełnia intrygująca tapeta  z roślinnym motywem, oprawiona w sztukaterię. Z drugiej strony subtelnym tłem dla salonu jest przywołujący wspomnienia biały kominek kaflowy.

W wysokiej części salonu uwagę zwraca piękna klasyczna biblioteka i drewniany sufit, ocieplający wnętrze i nadający mu przytulności. Właśnie do nich Małgorzata Staniek musiała dostosować pozostałe rozwiązania aranżacyjne w domu. Całość zestawiła z nowoczesnymi meblami, co nadało całości eklektycznego klimatu. W wysokiej części salonu zaadoptowano przestrzeń na fortepian z wygodną strefą relaksu. Stylowe złote żyrandole są ciekawym kontrapunktem dla sufitu z drewna, a przy okazji stanowią ciekawy walor wizualny.

Przestronna kuchnia z odważnym akcentem

Nowoczesna kuchnia łączy płynnie salon z jadalnią. Jej sercem jest komfortowa wyspa wykonana z wielkoformatowych płyt Silestone Calacatta Gold marki Cosentino. Delikatne, dekoracyjne żyły tej przypominającej marmur powierzchni, tworzą harmonijną całość z białą zabudową kuchenną. Silestone, który stosuje się na blaty kuchenne, łazienkowe, okładziny stołów, ścian, podłóg i schodów, stał się motywem przewodnim, powracając w kolejnych strefach w postaci blatu okrągłego stołu jadalnianego, a także w salonie na blacie zaprojektowanej komody. W jadalni motyw Calacatta Gold  został również powtórzony na plecach przeszklonej gabloty, aby dać efekt uporządkowanej i spójnej stylistycznie przestrzeni.

W jadalni właścicielce zależało na dużym okrągłym stole. Dla zachowania spójności kompozycji został on zaprojektowany z użyciem Silestone, kwarcowej powierzchni charakteryzującej się łatwą pielęgnacją, wysoką odpornością na przebarwienia i zarysowania. Ciekawym pomysłem klientów było zaaranżowanie w kuchni chlebowego kaflowego pieca. Została do niego dobrana odważna i wyrazista kolorystyka lazuru, dzięki czemu stanowi mocny akcent w przestrzeni.

Inwestorzy obdarzyli projektantkę dużym zaufaniem, dając jej swobodę zarówno w kwestii stylistyki, jak i funkcjonalności. Całość zachwyca dbałością o każdy detal. Wizja pracowni Marbou okazała się bardzo spójna z potrzebami i preferencjami klientów. Efekt jest wart starań, bo od tych eklektycznych wnętrz trudno oderwać wzrok.

Źródło: Cosentino.

Architekt to zawód, który wymaga zarówno umiejętności technicznych i matematycznych, jak i wrażliwości na kontekst i historię otoczenia oraz potrzeby człowieka. Sposobem na ich rozwijanie jest wkładanie całego serca we wszystkie projekty oraz poddawanie ich ocenie. Architektka Marta Sękulska-Wrońska z pracowni WXCA, prezes Oddziału Warszawskiego SARP, sędzia konkursowy oraz jurorka w konkursie Saint-Gobain Glass Design Awards opowiada o swoim podejściu do projektowania, doświadczeniach z krytyką oraz o odpowiedzialności, która towarzyszy ocenianiu pracy innych.

Zofia Malicka: Jak wyobrażałaś sobie zawód architekta, kiedy studiowałaś i stałaś u progu kariery?

Marta Sękulska-Wrońska: Do zawodu architekta wchodzi się całym sercem, to pasja, która totalnie pochłania. Wszystko mnie w nim pociągało. Na rozmowie kwalifikacyjnej do pierwszej pracy, na czwartym roku studiów, mówiłam, że koniecznie chcę się nauczyć kwestii administracyjnych, bo czułam, że kreację już mam opanowaną. Interesowało mnie, jak sprawić, żeby to, co narysowane – stało się rzeczywistością. Bardzo pociągał mnie proces inwestycyjny. Nauczyłam się go szybko, ale to się cały czas zmienia, bez przerwy muszę – jak chyba każdy architekt – aktualizować wiedzę. Jednak najbardziej fascynowała mnie relacja z człowiekiem – chciałam być na pierwszej linii kontaktu, chłonąć emocje i potrzeby, a także na nie odpowiadać, dlatego szybko założyłam swojąfirmę. Czułam potrzebę spełniania czyichś marzeń, urzeczywistniania wizji, kreowania czegoś, co w efekcie ma być piękne i użyteczne.

Z.M.: Wielu architektów mówi o tym, że często wchodzą w rolę psychologa.

M.S-W.: W biurze WXCA nazywamy to wrażliwością, która ma różne aspekty – raz dotyczy krajobrazu i kontekstu, w którym dana architektura powstaje, innym razem bardzo osobistych potrzeb konkretnych osób. Projektując obiekty użyteczności publicznej zwracamy też ogromną uwagę na wartości, które mają nieść budynki, często przez wiele lat. Umiejętne operowanie symbolem, albo jego brak, mają wpływ na interpretację.

Jako Oddział Warszawski SARP współpracujemy z Technikum architektoniczno-budowlanym, mamy klasę patronacką. Podczas spotkań z uczniami podkreślam, jak ważny jest zupełnie niekojarzony z architekturą przedmiot, czyli język polski. Interpretacja wierszy i innych utworów literackich to doskonała nauka wrażliwości, którą wyniosłam właśnie z lekcji języka polskiego w liceum, dopiero później poszłam na zajęcia przygotowujące do egzaminu na wydział architektury, które z kolei ukierunkowały moją wrażliwość na sztukę wizualną.

Z.M.: Czyli wbrew powszechnemu przeświadczeniu, architektura jest nauką nie tylko ścisłą, matematyczną, techniczną, ale też po części humanistyczną?

M.S-W.: Architektura ma wiele aspektów i jest niesamowicie ważne, aby dopasować je do własnej osobowości. Od samego początku wyobrażamy sobie naszą pracownię jako platformę do rozwijania talentów dla wszystkich członków zespołu. Tym cenniejszy on jest, im większy jest miks osobowości i umiejętności. Czasami jest zapotrzebowanie na architekturę parametryczną, inżynierską, zmysł techniczny, ale równie ważnymi pierwiastkami są piękno, wrażliwość, zwłaszcza podczas pracy nad obiektami wymagającymi wpisania w odpowiedni kontekst. Zdarza się, że połowę czasu zespół spędza nad analizami, szukaniem kontekstu, a dopiero po „naładowaniu baterii” tymi humanistycznymi wartościami, zajmuje się kreacją.

Z.M.: Czy jako studentka i początkująca architektka miałaś potrzebę, aby startować w konkursach, pokazywać swoje projekty?

M.S-W.: Tak, na studiach często startowałam w konkursach, miałam zdolność tworzenia zespołów – namawiałam kolegów, żeby do mnie dołączali. Jednym z pierwszych naszych sukcesów było wyróżnienie w konkursie na zagospodarowanie Bulwarów Wiślanych poniżej Zamku Królewskiego w Warszawie. Można powiedzieć, że to był temat-marzenie, bo wymagał tej wrażliwość na kontekst i historię, ale też na przyszłość, połączenia dwóch sprzecznych wartości – przeszłości i współczesnych potrzeb. Od tego się zaczęło, to był dla mnie bardzo intensywny rok, przygotowywałam dyplom inżynierski, startowałam w zawodach AZS-u jako narciarz zjazdowy w narciarstwie alpejskim, robiłam mnóstwo rzeczy, każdy dzień miałam wypełniony po brzegi, ale ten idealny balans – pomiędzy pasją do projektowania, energią i endorfinami sportowymi oraz pozytywnymi ludźmi – był ogromnym motorem do działania.

Z.M.: Efekty pracy architekta są nastawione na ciągłe oceny. Czy udział w konkursach przygotowuje do krytyki?

M.S-W.: Pierwszy raz zetknęłam się z tym, że nie wszyscy lubią być oceniani, kiedy byłam w szkole rysunku. Dla mnie krytyka była cenna i motywująca, miałam poczucie, że właśnie po to chodzę na te zajęcia – żeby się nauczyć, poprawić, a w efekcie zdać na wydział architektury, gdzie konkurencja była ogromna (33 osoby na jedno miejsce). Niektórzy rezygnowali z zajęć, bo już na tym etapie nie wytrzymywali presji. Być może mi było łatwiej, bo chodziłam do szkoły muzycznej, regularnie grałam koncerty, byłam oceniana. Poddawanie się ocenie, zwłaszcza w konkursach, anonimowo, to świetny sposób na rozwój – jeśli nie wygramy, możemy zweryfikować, co ktoś zrobił lepiej, co wziął pod uwagę, o czym my nie pomyśleliśmy. To jest bezcenne. Jako architekci jesteśmy oceniani cały czas – w zespole dużo rozmawiamy o tym, że robimy fenomenalne projekty, ale musimy umieć je zaprezentować i przekonać innych do swojej idei. Niestety w Polsce w ogóle nie uczy się retoryki. Cennym doświadczeniem były zajęcia z prof. Kuryłowiczem, który dawał nam zadanie, aby opowiedzieć o swoim projekcie w sześćdziesiąt sekund. Emocje związane z oceną – zarówno półrocznej pracy, jak i tego, jak przedstawiłam projekt w minutę, czy moja prezentacja go wzmocniła – były ogromne. Bardzo to lubiłam, być może odzywał się we mnie wtedy duch sportowca. Emocje związane z czekaniem na werdykt w konkursie są bardzo podobne, powiedziałabym nawet, że uzależniające.

Z.M.: Macie na koncie dużo konkursów i nagród. Które są najcenniejsze?

M.S-W.: Kiedy wchodzisz w dany temat i zanurzasz się w niego coraz głębiej, w danym momencie staje się najważniejszy. Nie ma projektu, w który nie wkładalibyśmy serca – kiedy jesteśmy warsztatowo z całym zespołem, to jest najważniejszy projekt na świecie. Zawsze zastanawiamy się, co można zrobić, żeby było lepiej, jak pomóc zespołowi. Największa nagroda to możliwość realizacji tego marzenia, w które włożyło się tyle pracy. Moment, kiedy widzisz swoje dzieło wybudowane, jest nie do opisania, to trzeba przeżyć. Takim ogromnym przeżyciem było zobaczenie budynku Pawilonu Polski na EXPO 2020 w Dubaju, który został świetnie przyjęty. Radość była podwójna – po pierwsze, że to dzieło naszego zespołu, po drugie, że Polska ma tak świetną reprezentację. Bardzo pozytywne opinie spływają do nas na temat Europejskiego Centrum Edukacji Geologicznej w Chęcinach, które już można odwiedzać komercyjnie. To są wspaniałe emocje, poczucie, że zrobiło się coś dobrego.

Z.M.: Jedną z Waszych realizacji możesz oglądać codziennie, ponieważ znajduje się w sąsiedztwie biura pracowni WXCA – mam na myśli Plac Pięciu Rogów, który wywołał wiele emocji.

M.S-W.: Ogromnie nas cieszy, że ten plac tętni życiem. Pomimo burzy w mediach, którą oczywiście widzieliśmy i przeżywaliśmy, codzienne widzimy, jak to miejsce funkcjonuje – młode pary robią tu sesje ślubne, dzieciaki się bawią, jest mnóstwo przechodniów, rowerzystów. To przestrzeń, której nie było i została uzupełniona, jest czymś nowym, innym. W Warszawie mamy albo beton, albo zieleń. Tu mamy warstwy jednego i drugiego, w zgodzie z potrzebami funkcjonalnymi. W innym miejscu podeszlibyśmy do tematu inaczej, bo byłyby inne potrzeby. Zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie kontestował, ale życie broni się samo i to jest największa nagroda.

Z.M.: A jak wygląda ocenianie projektów z punktu widzenia jurora? Jesteś członkinią Kolegium Sędziów Konkursowych SARP i Mazowieckiej Izby Architektów. Jaką czerpiesz z tego wartość?

M.S-W.: To jest bardzo nobilitujące. Wyobraźmy sobie, że trzydzieści pracowni daje z siebie wszystko, żeby zrobić świetny projekt, inwestuje w to czas i zasoby. I od nas – sędziów – zależy, czy dokonamy dobrego wyboru i znajdziemy najlepszą odpowiedź na pytanie konkursowe. W przypadku konkursów architektonicznych, kiedy zwycięski projekt ma zostać zrealizowany, członkowie jury stają się kolejnym twórcą przestrzeni, która powstanie. Wiedząc ile trudu to kosztuje, tym bardziej odpowiedzialnie do tego podchodzimy. Poświęcamy mnóstwo czasu na sprawdzenie wszystkich elementów często kilkudziesięciu projektów, na konstruktywną dyskusję, na przekonanie innych członków jury do swojego zdania, zwrócenie ich uwagi na niuanse. Razem widzimy co innego niż każdy osobno. Często jest tak, że spośród wielu rewelacyjnych projektów musimy wybrać jedną perełkę.

Z.M.: Wcześniej byłaś jurorką w licznych konkursach architektonicznych w tym m.in. konkursie Projekt Łazienki, organizowanym przez Geberit, a obecnie jesteś jurorką w trwającej, pierwszej edycji konkursu Saint-Gobain Glass Design Award. Razem z innymi ekspertami będziesz oceniać zarówno projekty zrealizowane, jak i koncepcyjne, w których znalazło się szkło budowlane Saint-Gobain Glass. Jak podchodzisz do tego zadania?

M.S-W.: Jestem bardzo ciekawa tego konkursu, podoba mi się, że jest podział na kategorie i zakładam, że każda z nich będzie osobną historią. Podchodzę do tego z otwartą głową – nie wiem, ile prac będziemy musieli ocenić, ile damy radę z nich wyczytać. Na pewno będę szukała prac z idealnym balansem rozwiązań zgodnych z założeniami zrównoważonego rozwoju, funkcjonalnością, estetyką i szeroko rozumianą wrażliwością.

Z.M.: Czy masz jakieś rady dla uczestników konkursu?

M.S-W.: Myślę, że niezwykle istotne jest przemyślenie prezentacji projektu – jak go przedstawić, żeby to, co według autora jest najważniejsze, zostało odczytane. Mamy do czynienia z konkursem, który ma w tytule szkło, ale według mnie kluczowa będzie nie jego ilość w projekcie, a zasadność użycia i mądre zastosowanie. Saint-Gobain Glass to firma, która podąża za trendami, odpowiada na potrzeby współczesnego świata i daje architektom dużo ciekawych możliwości wykorzystania szkła. Warto o tym pamiętać

Patronat honorowy konkursu:

Łódź Design Festival, Stowarzyszenie Architektów Polskich (SARP), Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej

Patronat medialny konkursu:

Architektura&Biznes, Elle Decoration, Architecture Snob, WhiteMAD, Designteka.pl, Foorni.pl, Czas na Wnętrze, MAGAZIF.com, Bryła, Design Alive, Architektura Murator, Urządzamy.pl, Sztuka-wnętrza.pl, Sztuka-architektury.pl, BIZNES.meble.pl, Domosfera.pl, LABEL, Builder
Źródło: Saint-Gobain Glass.