Tegoroczny szczyt COP, który odbył się w Baku w Azerbejdżanie, był jedną z trudniejszych Konferencji Stron Konwencji klimatycznej ostatnich lat. Wynikało to przede wszystkim z prac, jakie musiały zostać na tej sesji ustalone i przyjęte, a taką kluczową kwestią było określenie nowego, policzalnego celu finansowego NCQG (ang. New Collective Quantified Goal).

Ostatecznie, przyjęty w ostatnich godzinach Konferencji cel opiera się na dwóch podstawowych elementach. Po pierwsze ustalono, że nowy cel finansowania działań związanych z klimatem będzie wynosił, co najmniej 300 mld USD rocznie do 2035 r. W realizacji tego celu znaczącą rolę będą mieć kraje rozwinięte, a pozostałe państwa zostały zachęcone do dobrowolnego udziału w zapewnianiu i mobilizacji finansów w zakresie tego celu. Wysokość tego celu nie jest powodem do zadowolenia żadnej ze stron, które go negocjowały (czyli państw rozwiniętych vs rozwijające się). Po drugie wezwano wszystkie państwa do zwiększenia skali wszystkich źródeł finansowania klimatu – publicznych i prywatnych – do co najmniej 1,3 bln USD rocznie do 2035 r.

Drugim ważnym punktem negocjacji na COP29 i dużym sukcesem konferencji w Baku, jest ustalenie zasad rozliczania mechanizmów rynkowych powstałych w ramach Artykułu 6 Porozumienia paryskiego.

Jest to szczególny sukces, ponieważ od kilku lat nie udawało się stronom porozumieć w tej kwestii. Prace te, zgodnie z Art. 6.2 Porozumienia, skupiały się między innymi na ustaleniu zasad, na podstawie których dochodziłoby do transferów redukcji emisji pomiędzy poszczególnymi Stronami. Jest to więc podstawa do międzynarodowego handlu emisjami. Wiele Stron, pomimo dotychczasowego braku pełnego zestawu takich zasad, już angażowało się w takie bilateralne działania (m.in. Japonia, Singapur i Szwajcaria). Dalsze wytyczne, przyjęte podczas COP w Baku z pewnością przyczynią się do wzmożenia podejmowanych już działań bilateralnych Stron. Ponadto już na początku COP29 udało się państwom przyjąć decyzje odnośnie funkcjonowania centralnego mechanizmu kredytowania redukcji emisji (ang. Paris Agreement Crediting Mechanism, PACM), który ma zastąpić mechanizmy projektowe znane z Protokołu z Kioto (CDM i JI). Pełna implementacja artykułu 6 Porozumienia z Paryża, w tym z wykorzystaniem zasad zapewniających jego integralność środowiskową może z pewnością stać się przyczynkiem do dyskusji na temat dopuszczenia wykorzystania kredytów międzynarodowych w architekturze unijnych celów redukcyjnych, w tym w perspektywie do 2040 r.

[fragment artykułu]
Źródło: Instytut Ochrony Środowiska – Państwowy Instytut Badawczy (IOŚ-PIB)
materiał prasowy