Z punku widzenia właścicieli nieruchomości inwestycyjnych – lokali wchodzących w skład dużych spółdzielni mieszkaniowych, w zasobach której mogą znajdować się nawet całe osiedla, bardzo korzystnym rozwiązaniem  jest wyodrębnienie wspólnoty mieszkaniowej. Największą korzyścią z tej czynności jest przede wszystkim większa kontrola wydatkowania zebranych zaliczek na utrzymanie nieruchomości wspólnej, a także możliwość decydowania o kierunku i sposobie ich wydatkowania. Jest to szczególnie ważne w przypadku nowych budynków w spółdzielni, których nie trzeba jeszcze remontować, ponieważ zaliczki na utrzymanie nieruchomości wspólnej właścicieli lokali w nowych budynkach będą przekazywane na remonty starych bloków w tej samej spółdzielni. Dodatkowo wyodrębnienie wspólnoty ze spółdzielni mieszkaniowej prowadzi bardzo często do obniżenia w znacznym stopniu kosztów zarządzania nieruchomością wspólną, a także daje możliwość ogłoszenia przetargu na usługi zarządzania i administrowania budynkiem lub samodzielnego wykonywania takich czynności przez zarząd wspólnoty wybrany spośród jej członków. Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych określa dwa przypadki kiedy wspólnota mieszkaniowa może się ze spółdzielni wyodrębnić: zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy „jeżeli w określonym budynku lub budynkach położonych w obrębie danej nieruchomości została wyodrębniona własność wszystkich lokali, po wyodrębnieniu własności ostatniego lokalu stosuje się przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, niezależnie od pozostawania przez właścicieli członkami spółdzielni”.  Należy wiedzieć, że pomimo obligatoryjnego wydzielenia wspólnoty mieszkaniowej „właściciele lokali są obowiązani uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, które są przeznaczone do wspólnego korzystania przez osoby zamieszkujące w określonych budynkach lub osiedlu” (art. 26 ust. 2 ustawy).